امان، امان از باد که یواشکی سرک می کشه توی اتاقت، توی شهر، انگار بوی کوه میده بوی کما، بوی آویشن، مثل رود صدا می کنه و میره خوب که گوش میدی انگار کبک ها برای آمدن سر چشمه می خوانند، کمرکولی چشمش به نور خورشید روشن شده ناگهانی میزنه زیر آواز، پژواک صدای کوکو از اون دور دورها شنیده میشه ...باد مثل سیلی می خوره توی صورتت برای اینکه طمع شیرین رویا رو به کامت تلخ کنه در اتاقو پشت سرش محکم به هم می کوبه و میره..

این بار هم آمد از پنجره گذر کرد پرده اتاق را به رقص وا داشت مثل نسیم لابه لای زلف بید مجنون، آمد تا دوباره پریشانم کند شاید این بار می خواست از گز و تاغ بگوید از رمل های شنی از پرواز هوبره ها.. مجالش ندادم برخاستم و در را به رویش بستم زوزه ای کشید در دم خفه شد..

سکوت بود تااینکه آسمان غرید، برقی زد و صدای بارون همه جا را پر کرد. بلند شدم و در پنجره را باز کردم باد رفته بود، بوی خاک بارون خورده پیچید توی اتاق، بوی طبیعت تشنه که داشت سیراب می شد..