بناي معروف به پير احمد زهر نوش امروزه در منتهي اليه جنوب شهر ابهر و در وسط ميدان پير قرار دارد. در حدود يك دهه پيش كه شهر گسترش زيادي نداشت، انتهاي خيابان 17 شهريور، منطقه بازي بود كه بقعه پير احمد در آن قرار داشت. اين بنا پس از توسعه شهر و احداث خيابانها و معابر جديد، در وسط ميداني كوچك قرار گرفت و پيرامون آن كه در گذشته گورستان بود، به عنوان فضاي سبز ميدان در نظر گرفته شد. در هر صورت بعد از احداث ميدان، بناي تاريخي پير در وسط فضاي سبز ميدان كه با نرده هاي آهني محصور شده، قرار گرفت.

كاركرد بنا:

توجه به نقشه بناي موجود و نگاهي به متون تاريخي نشان مي دهد كه اين مجموعه داراي دو كاركرد متفاوت بوده است. وجود سردابه در داخل گنبد خانه نشانگر استفاده از اين بخش به عنوان يك مكان تدفيني است. هر چند به دليل حفريات غير مجاز امروزه اثري از قبر يا قبرهاي احتمالي باقي نمانده است، اما شكل سردابه در زير يك گنبد خانه به عنوان يك مكان تدفيني همواره در معماري دوران اسلامي مورد استفاده قرار گرفته است. در متون تاريخي نيز به آرامگاه برخي مشاهير قرون اوليه و مياني شهر ابهر در نزديكي شهر به خصوص آرامگاه ابوبكر عبدالله بن طاهر ابهري اشاره شده است. به گفته برخي معتمدين در گذشته بر روي سردابه، در داخل گنبد خانه سنگ قبر هايي وجود داشته كه هويت مدفونين را مشخص مي كرده است. امروزه بر روي سنگ قبري كه توسط برخي پژوهشگران و علاقمندان ابهر تهيه شده نام چهار شخصيت به عنوان مدفونين در اين گنبد خانه ذكر شده است. اين چهار شخصيت عبارتند از ابوبكر عبدالله بن طاهر ابهري ( 330 ه.ق )، ابوبكر محمدين عبدالله بن طاهر طيان ابهري( 289-375 )، ابوبكر احمد بن حسن ابهري معروف به پير احمد زهر نوش ( 831 )، شيخ شهاب الدين ابهري متوفي در دوره صفوي. هرچند در كتاب تاريخ ابهر نام 6 شخصيت و در كتاب تاريخچه گنبد و پير احمد نام 4 شخصيت ذكر شده است. در ميان تمامي اشخاص ذكر شده نام ابوبكر عبدالله بن طاهر ديده مي شود. اطلاعات ما در باره بخش الحاقي بنا به دليل تخريب بيش از حد آن در گذشته و باز سازي آن در دهه هاي اخير بسيار ناقص است. برخي متون تاريخي حكايت از وجود مشايخ و صوفيان زيادي در طي قرون اوليه و مياني اسلام در ابهر داشته اند. بنابر اين با توجه به اين كه ابوبكر عبدالله بن طاهر يكي از بزرگان مشايخ صوفيه بوده بسياري از پژوهشگران معتقدند كه بناي الحاقي به گنبد خانه از مراكز عبادتي بوده و به عنوان خانقاه صوفيان استفاده مي شده است.